Ραδιενεργά ποιητικά κατάλοιπα

Ο ΠΑΡΑΦΡΩΝ ΡΙΝΟΚΕΡΟΣ Ένας ρινόκερος τρέχει μες στο κεφάλι μου κάθε που πέφτει μαύρο το σκοτάδι όταν οι οιμωγές ακούγονται όλο και δυνατότερα απ’ το υγρό υπόγειο του μυαλού μου Θυμάσαι όταν με πρωτοσυνάντησες, αγάπη μου στη συμβολή των οδών Garibaldi και Pace ακριβώς εκεί που τέμνονται ο έρωτας και η φθορά Περπατάγαμε αγέρωχοι στη μουσκεμένη πόλη ντυμένοι τα είκοσι μας χρόνια την ώρα που οι οδοκαθαριστές μάζευαν σάπια φιλιά από τους δρόμους Ω, μη μ’ αφήσεις μόνο τώρα, αγάπη μου στη μέση αυτού του σκοτεινού τούνελ πίσσα το σκοτάδι και στην άκρη του αυτά τα άγρια σκυλιά που αλυχτάνε Ας μην τους κάνουμε τη χάρη να μπουν στα μυαλά μας Μυρίζει, το ξέρω, αγάπη μου, καμένη σάρκα ο αέρας Ας στρώσουμε στον δρόμο παλιές εφημερίδες να μην κρυώνουνε το βράδυ οι νεκροί μας και το πρωί που θα ’ρθει σίγουρα, το ξέρεις και το ξέρω θα κάνουμε τον απολογισμό μας Τόσοι νεκροί, τόσοι τραυματίες, τόσοι ζωντανοί