Μπαλάντα της βροχής

Όμως... ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς... αστράγγιστο το καταπίνει η γη – πλύματ’ αθώων στης απληστίας τα θέμελα. Κι αν είν’ για κάτι να δικάσω τα νερά για τούτο τ’ άδικο μονάχα τα δικάζω: π’ ούτε μια θάλασσα, μια λίμνη έστω, ποτάμι ένα, έστω και μια πηγούλα τοσηδά τ’ άλικο «της θυσίας» το νερό δεν κράτησαν κόκκινο, κατακόκκινο, ως τα χείλη τους ψηλά. Κι αν είπαν πως «ποτάμι κύλησε στη γη το αίμα»: ποια ειρωνεία! ούτ’ ένα βότσαλο δε βρήκα κατακόκκινο. Ξεπλένεται του ανθρώπου το αίμα, τι θαρρείς, κι ούτε ν’ απορείς γιατί ξεχνιούνται τόσο γρήγορα οι ρημαγμένοι.