Επιρρημάτων άσματα

ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΚΩΣ Βαδίζω σ’ ένα έρημο νησί, που χτυπά στην καρδιά μιας έρημης χώρας. Ό,τι αποσπά το βλέμμα μου, ολόγυρα, κομμάτια χέρσων χωραφιών περιφραγμένα με σκουριασμένα θλιβερά συρματοπλέγματα για να γνωρίζει ο περαστικός πως κάποιοι τα ορίζουν, πως είναι ιδιόκτητα κι έχουν του νόμου την προστασία. Ελεύθερα ι δ ι ο κ τ η σ ι α κ ώ ς παραμένουν για την ώρα τα φαλακρά βουνά, οι άνεμοι και το νερό όταν ακόμα πέφτει από το σύννεφο στη γη. Τα πάντα σε κομμάτια, τίποτε ολόκληρο ή μοιρασμένο ποτέ δίκαια στον κόσμο. Αλλά το πιο σημαντικό δεν είν’ αυτό. Είναι το μάταιο της υπόθεσης εν γένει. Πραγματικός ιδιοκτήτης μονάχα του σαρκίου του τυγχάνει ο καθένας. Κι ένοικος σε όλα τ’ άλλα.