Aιρετικό κοσμολόγιο

Γράμμα στον Rainer Κατάλληλα όλα. Αν όχι, ασφαλώς αποκλείουμε το θυμικό μιας σταγόνας ακροπατώντας με αεράκι και ψεκάδα αρμύρας εκεί όπου διακρίνεται η ψυχή μας - νεράκι και πυρίκαυστον βλέμμα. Οι κακοδαιμονίες ζητούν οξυγόνο. Συγγένειες που ελλοχεύουν: η πικράδα του Dunhill, αγριμόνια, του "συνειρμείτω" άτυπτα, μιαν κρυφίως εκ βαθέων εξομολόγηση, θαλασσάκια, στυφά όπως υπώρειες Ελικώνος, φυτά ολοένα δυς, τρέχοντα ύφαλα, η παιδική σου ηλικία: νομοθεσία των ήδη υπαρχόντων και τι; Ένα αυτί στα ψιθυριστά σου ύδατα. Πάντοτε η τρικυμία που προκαλεί ένα ατελεύτητο των ακραιφνών γράμμα ονομάζει αυτό που σε κινεί, ένα κεράκι που τρεμοσβήνει και σε συγκινεί. Είναι αυτά που σιγά-σιγά ομολογούν ολίγα κατ' αφενός σύμφωνα αγγέλων. Έτσι είναι η ζωή. Περικλείονται τα γεωμετρήματα όταν η Ποίηση επέτυχε να συμπυκνώσει την ακρίβεια των Φάρων με φρονήσεις εύφλεκτου "λοιπόν" σε ακατάληπτες καταγωγές Ομήρου, σημεία στον πεύκινο άνεμο, στερεά να στεγάζουν ολόκληρη τη ζωή σου. Γι' αυτό ο Άνθρωπος φυλάγει τα πλέον ευκρινή άλση - των νερών, των λιμνών και των πελάγων. Μένουν τα σπίτια ίδια και οι σκοτεινές προσωπογραφίες του ελάχιστου Πόντου, να αποκρίνεσαι. Τα ναυάγια μιλούν τα Σαββατόβραδα και εμείς σε αυτό το ακρωτήρι ατλάζι της μνήμης - το στρείδι κατά βούλησιν ονομάζεται και καταγράφεται σ' έναν παρονομαστή με δείχτη περασμένα μεσάνυχτα.