Η αντιπολεμική και κοινωνική σάτιρα του Βασίλη Μανή-Καζινιέρη

Λησμονημένος ελληνοεβραίος ποιητής Βασίλης Μανής-Καζινιέρης, είναι ο τελευταίος δημιουργός της χρυσής εποχής της ελληνικής σάτιρας. Μιας εποχής που αρχίζει με την έξωση του Όθωνα και τελειώνει το 1897, με την ήττα της Ελλάδας. Δε χαϊδεύει αφτιά και δεν χαρίζεται σε κανέναν. Μαστιγώνει αλύπητα το Παλάτι και το πολιτικό και στρατιωτικό κατεστημένο που σε συνεργασία με τους πατριδοκάπηλους και τους πολιτικούς αγύρτες, έσπρωξαν την Ελλάδα σ' έναν πόλεμο, που ταπείνωσε την χώρα και τη γονάτισε οικονομικά. Δεν είναι επιεικής ούτε με αυτούς που χάσκουν με το στόμα ανοιχτό κάτω απ' τις εξέδρες και χειροκροτούν. Μεγαλοϊδεατισμοί και άλλες εθνικές έμμονές που αποδείχτηκαν καταστροφικές για την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, βρίσκονται στο στόχαστρο του σατιρικού του λόγου. Ενός λόγου αντιηρωικού και προσγειωμένου στην ελληνική πραγματικότητα. Η αυτοκτονία του στη Μικρά Ασία, όπου υπηρετούσε ως στρατιωτικός γιατρός, δεν ήταν από δειλία. Αποτελούσε πράξη διαμαρτυρίας για την ολέθρια προς τον Ελληνισμό εκστρατεία και τον εφιάλτη που ακολούθησε τη Μεγάλη Ιδέα. Μπορεί ο Μανής να πέθανε το 1919, όμως κάθε φορά που στην Ελλάδα ακούγονται εθνικιστικές κραυγές και ξεχνιέται η ιστορία, ο σατιρικός του λόγος, γίνεται επίκαιρος και η φωνή του οικεία.