Εξαργυρώνω

Το τρένο στον σταθμό γλιστράω στο χάσμα το δάκτυλο έξω τα παπούτσια στις γραμμές γελάει η τρύπια κάλτσα στην πλατφόρμα απ’ το βαγόνι χάσκει ορθάνοιχτα η νύχτα οι επιβάτες όλοι αδιαφορούν σε παλκοσένικο η σελήνη μόνη οι πόρτες κλείνουν το κοίταγμα του βίου ο μορφασμός η τρύπια κάλτσα μόνο να γελάει από της πλάνης κατεβαίνω τον σταθμό με τον κρυφό εαυτό μου κάλτσα τρύπια το πέρασμα ανοιχτό