137 Φάος. Λεξικάνθαρος α-Φθονία φωτός

Μη φοβείσθε το Σκότος. Αδέλφι είναι τού Φωτός Και μάνα του ακριβή, Λεβεντογεννήτρα. Σε αυτόν τον ευσύνοπτο τόμο ο Κωνσταντίνος Μπούρας καταθέτει ακόμα ένα ποιητικό μυθιστόρημα – ημερολόγιο καθημερινών αποδράσεων στο χωροχρονικό ασυνεχές ενός άλλου σύμπαντος, αρμονικότερου. Αυτό που διέλαθε μέχρι σήμερα τής επίσημης λογοτεχνικής κριτικής είναι ακριβώς αυτή η οικουμενική φωτολατρική αφηγηματικότητα τών δραματικών μονολόγων που συγγράφει, συνθέτει και φιλοτεχνεί, μετά κόπου και βασάνου ο εμβριθής πολυγραφότατος ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας. Μέσα από τον υπό-κειμενικό διάλογό του με το συλλογικό συνειδητό κι α-ασυνείδητο ο συγγραφέας προσδίδει ένα πρόσθετο πεζογραφικό στοιχείο στο πολυπρισματικό έργο του (που άλλοτε είναι ποιητικό άλλοτε δοκιμιακό και συνήθως θεατρικό) δημιουργώντας ένα μετά το μεταμοντέρνο λογοτεχνικό υβρίδιο, το οποίο συνδυάζεται με την αναγεννησιακή ιδιοσυγκρασία και την παν-επιστημονική, ολιστική έρευνα για την αναζήτηση τής Αλήθειας, προκειμένου να επιτευχθεί το πολυπόθητο «γνώθι σαυτόν», εκ των ουκ άνευ τής αληθούς Ελευθερίας… Όλ’ αυτά δημιουργούν ένα απολύτως διακριτό κι αναγνωρίσιμο μυθοπλαστικό σύμπαν, όπου η επεξεργασμένη ιδιόλεκτος, η οποία περιλαμβάνει λόγια και δημοτικά, λαϊκά στοιχεία, ακόμα και χωριάτικα ή αντλεί στοιχεία από την αργκό ομάδων τού λεγομένου «Περιθωρίου», συμβάλλει τα μάλα στην πρωτοτυπία τής ποιητικής τού Κωνσταντίνου Μπούρα, τόσον από θεματικής όσο κι από ρυθμολογικής-αισθητικής πλευράς…