Καράβια του ήλιου

«Ο ΠΑΤΕΡΑΣ» Στου παλιού τραπεζιού τη γωνία καθόταν ο πατέρας με τα γυαλιά και το τσιγάρο να το στρίβει. Τα χρόνια του πολλά σε εκστρατείες και πολέμους περασμένα. Ακούει σιωπηλός των τωρινών τα λόγια κι ένα «Αλλά» υψώνει για σημαία δικό του σύμπαν συγκροτώντας Οι νέοι θα δουν πολλά καράβια συλλογιέται Ξυπνάει και ζητάει εμπειρίες, ταξίδια που δεν έκανε ποτέ να ζήσει Το παρελθόν με το παρόν είναι μπλεγμένα σ’ έναν χορό ζωής θανάτου προσμένοντας να δει έστω λίγα καράβια. Καθισμένος κάτω από την περγουλιά αγναντεύει μονολογεί κρατώντας το τουφέκι φίλος πιστός σε μοναχική πορεία. Εκεί η σκιά του πάντα παραμένει αθόρυβα να μπαίνει και να φεύγει σε ένα ξέπορτο που έπνιξε η τσουκνίδα.