Πλουτώνιο άλγος μου

μέδουσα Με γεννάει, αδιάλειπτα, ένα ψέμα θανάτου στην αναπνοή αδιάφορων πλοίων πως έφτανες χίλιες πτυχές με ξελιγωμένη γλώσσα ν’ ακούς σπαραγμούς χρωμάτων και να μην μ’ ακούς στον κυρίαρχο νου των δειλινών που μυούν τις νύχτες των δακτυλικών μου δακρύων μέσα στην μήτρα του επόμενου τοκετού που σπαράζει το Ποίημα με την Μέδουσα των υπογείων μου. Στο τελευταίο κεφάλι μου τα σκαλοπάτια σου σκόνταφταν εξονυχιστικά στα καλπάζοντα νερά μου και η διαπλανητική μου προσευχή από σπασμένη βάρκα στον σταυρό των αγίων που δεν έφταναν ποτέ μαζί σου δεν έφτανες να αναδείξεις την θλίψη της προσοχής μου. Με τρένο προσμένω της θυσίας το όνειρο και του καθρέφτη σου την σιωπή στο ψήγμα της αφής μου.