Τα παιδιά της σελάνας

Θα ’ρθει μια μέρα που η μάνα θα μου δένει πάλι φιόγκους στα μαλλιά και θα με στέλνει για θελήματα θα μου τραβάει η γειτόνισσα τ’ αυτί γιατί διάβαζα στεντόρεια τη νύχτα πάλι που θα μου βάζει άριστα η δασκάλα. Το άριστα δεν έσωσε κανέναν, θα της πω μονάχα τους πρωταθλητές της δόξας. Εγώ στους άδοξους θα ανήκω θα υφαίνω στίχους στο χαμηλό το χαμομήλι. Εγώ θα απολαμβάνω την τεμπούρα μου στο Τόκιο στου Μισσισιπή τα απόνερα θα κάνω μακροβούτια στις πυραμίδες θα τρέχω αραμπάς. Νύχτα θ’ αποστηθίσω τη φωτιά τους κεραυνούς του Τσέγκις Χαν θα λύνω γόρδιους στη Φρυγία με τον Σοπέν θα ρίχνω ζάρια ή ίσως να ρίχνω τη στάχτη μου στο Ιόνιο που αγάπησα και αύτανδρα μ’ αγάπησε κι εκείνο.