Η πολυθρόνα της λύπης

Ο πόθος, η επιθυμία του έρωτα. Το αναπόφευκτο τέλος. Ο ακούσιος χωρισμός και ο θάνατος. Φίλησες το λαιμό / Τ’ ουρανού / Αφήνοντας σημάδια / Πάθους / Ατροφικού / Να σε πληγώνουν. Στίχοι γραμμένοι δίχως, σχεδόν καθόλου σημεία στίξης. Με μια δειλή προτίμηση στην άνω τελεία· ένα βήμα πριν το οριστικό τέλος. Έρωτας που χαμογελά στο θάνατο με μια λεπτή ειρωνεία. Στίχοι που εγκιβωτίζουν εικόνες σε μνήμες. Σε μνήμες ευάλωτες. Ποιήματα λιτής έκφρασης. Ισχνών όγκων. Μέσα στους τέσσερις τοίχους / Της σιωπής / Γυμνώθηκε το μπλε της θάλασσας. Με τοίχους γεμάτους από κάδρα με πρόσωπα· των προγόνων, των φίλων, των ερώτων που φτάνουν ως εδώ από το παρελθόν. Πρόσωπα ακόμη παρόντα. Μακριά απ’ τη λήθη. Κι ο έρωτας με κάδρο σπασμένο. Πάντοτε γυμνός / Μες στο σκοτάδι.