Λευκή σελίδα

«Είναι η ποίηση καημός κι οι λέξεις της πληγές που αναβλύζουν αίμα. Από τα σημάδια για το δρόμο και τις πινελιές που χάραζα στα σύννεφα κύλησαν αιώνες με αποσιωπητικά ανήσυχα. Κύλησαν χρόνια χωρίς αριθμούς μέχρι να ξεπροβάλει η λευκή σελίδα και να κλέψει την παράσταση. Ό,τι μεσολάβησε ήταν λυπημένες λέξεις, αντικαταστάτριες αυταπάτες και καταγραφές σιωπών. Ήταν ουράνια τόξα σε άσωστους ουρανούς και μυρωδιές από ανθισμένο γιασεμί. »Πέρασαν άπειρα χρόνια και τα μυστικά της άνοιξης μου φανερώθηκαν. Με το φεγγάρι να μου κλείνει το μάτι και με τη φύση να μου χαμογελά. Με την ελπίδα να αχνοφέγγει. Κι εγώ, προσδοκώντας, να ονειρεύομαι ένα αύριο με λευκές σελίδες που θα γράφουν οι άνθρωποι για τις ομορφιές του κόσμου…» Άλλοτε συνεπαρμένη κι άλλοτε λελογισμένη η γραφή της Εύας Νεοκλέους μοιάζει περατή τόσο από τα δώρα και τα κάλλη του φυσικού περιβάλλοντος όσο και από τον πόνο και τα παράλογα δεινά που προξενεί ο άνθρωπος με τις πράξεις του. Αρμολογεί τις εμπειρίες και τις μνήμες με οδηγό τη μουσική των λέξεων, αυτές κυβερνούν τις ιδέες και τα αισθήματα, αυτές επάξια σηκώνουν την ευθύνη της αρμονίας. Τόνοι θαμποί, μελωδικοί, χροιές δειλινές, σεληνόφωτες, τραύματα και απώλειες μα και της αγάπης η κρούστα να γεφυρώνει τα ανοιχτά μέτωπα. Στο νησί μου / μαυρίζουν όλα / κάθε Ιούλη. Για ποια ιστορία μου μιλάς; / Κι αυτή ακόμα / πενθεί σιωπή…