Το ντεκρεσέντο ενός τσαρλατάνου

Το «ντεκρεσέντο ενός τσαρλατάνου» δεν γράφτηκε για να εκδοθεί ως ένα έργο με αρχή, μέση και τέλος, αν και διαθέτει κατά κάποιο τρόπο αυτά τα χαρακτηριστικά, παρότι περιέχει κυρίως «ποιήματα». Είναι αποτέλεσμα ελεύθερου συνειρμού και της αυτόματης γραφής που τον συνοδεύει. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν υπάρχει συνοχή στη θεματολογία, η οποία κινείται ελεύθερα -ποιητικά- από σοφιστεία σε σοφιστεία και αλληγορικές ιστορίες. Το «μήνυμα» βέβαια υπάρχει, αλλά δεν γίνεται ξεκάθαρα αντιληπτό μέσα από τους λεκτικούς ακροβατισμούς που αραδιάζονται. Χρειάζεται κάτι ακόμα. Η βαθιά/ουσιαστική ανάγνωση. Η κριτική σκέψη του αναγνώστη. «Η αγάπη σου ας πηγάζει από τον πάτο της ψυχής σου, από τα βαθύτερα σκοτάδια σου... έτσι στον δρόμο προς την κορυφή της, θα ανακαλύψεις την αξία της, την έννοια της... και έτσι θα ζήσεις μέσα στην ουσία της. Ξετύλιγε το κουβάρι του νου σου, και απόλαυσέ το και έπειτα συνέχισε να υφαίνεις!»