Κατά ανεφίκτου γλυφές, 1

ἐπίγειος μαγγελάνος – πῶς παροπλίστηκε ἡ θεὰ στὰ χώματα σὲ λάσπες; ψέμμα τριανταὲξ μηνῶν γκάστρωσες τὴν γκορτσιὰ ἀλλὰ τ’ ἀχλάδια ὅλα στυφὰ σκληρότατα διαβόλου κέρατα τρισκατάρατα τὸ πάθος σοῦ ἀφαιρέσαν μεζὲ τὸ αἴσθημα σούβλισες φτύνοντας τὸ κατάπιες νὰ φύγεις θέλω; τί νὰ πῶ; πάλι ὅμως θὰ τὸ ἀντέξω; νυχτώνει κάποτε ὁ καιρὸς μαῦρα κρεμώντας κρόσσια κι ἕνα πρὸς ἕν’ ἂν τὰ τραβῶ τὸ δίλημμα ἀπευθύνω πένθους ριπὰς καθέλκυσα· ποῦ ξώφαλτση μι’ ἀλήθεια; μεθόρια Τὰ βλέμματά μας κυλιόμενα μπαλόνια συναντηθήκαμε πρὶν χωριστοῦν καθὼς ἀνέβαινες τὴν τύχη σου γιὰ τὴν ἐξέδρα μὲ τὶς παρελάσεις τὸ πεπρωμένο μου ξεφούσκωνε σ’ ἕνα ὑπόγειο κελὶ μὰ καὶ οἱ δύο ἀκροβατήσαμε πάνω στὰ σύνορα τοῦ Ἀνθρώπου ἕνα λεπτὸ κενὸ ἀέρος πρὶν ἐπιλέξουμε γιὰ τὴν καρδιά μας στρατόπεδο πρὸς τὸ παρόν.