Απνευστί

Θα φτάσει η μέρα, που τα δυο σου χέρια θα βαραίνουν πιο πολύ από λέξεις ειπωμένες στις σελίδες κάποιου βιβλίου. Κι αν ήρθε αυτή η μέρα: “τότε να ξέρεις θα σημαίνει ότι πέθανα” Ίσως, λοιπόν, αναρωτηθείς την επακριβή προέλευση και κατα- γωγή του έργου. Για το εν λόγω, μάθε, πως γεννήθηκε για την ποίηση και την ζωή και τον έρωτα. Μητέρα του η απουσία, το κυοφορούσε αιωνίως ξερνώντας τα πιο απόκρυφα, τα πιο ανο- μολόγητα φωνήεντα και οδοντικά σύμφωνα. Κι απ’ τα σπλάχνα της, το τράβηξες εσύ, κι εμείς και κάποιος τυχαίος, αμφισβητώ- ντας την υπόσταση της δημιουργίας. Διότι, κύριοι, δική μας κόρη είναι η ποίηση, ταπεινή και οδυνηρή, όσο η ωδίνη εκείνου του τοκετού. Όσο η ωδίνη των λέξεων, που δεν βαστιούνται πια από τρύπια χέρια και αξιοπρέπειες. Θα την επανακαταλάβουμε από πάσαν μάνα απουσία, μη φοβάστε. Και θα ΄ναι η μέρα που θα πω με μιαν ανάσα, ακόμη κι αν αυτή κοπεί: “[...] θέλω να ξεριζώσω όλο το δέρμα που έχεις αγγίξει, να στύψω τα πνευμόνια μου μπας και ανασάνουν μόνο για μένα” “Έτσι, για να μην νομίζεις ότι πέθανα.”