Για τα μάτια του κόσμου

Μέσα στην ομίχλη μιας αόρατης πόλης συνάντησα κάποιον που τον πίστευαν πολλοί. Από τους γύρω μου δεν τον ήξερε κανείς. Όμως εγώ φαντάστηκα πως τον ήξεραν όλοι. Λοιπόν, πού είχαμε μείνει; Πονάω. Λοιπόν. Πού είχαμε μείνει; — Μια μέρα ο πόνος αυτός θα σου βγει σε καλό. Ξεκινάμε. Αν κουβαλάς μια τίγρη θα συναντήσεις μια τίγρη. Και ο καθένας ζει στο κεφάλι του μέσα. Και δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ απ’ αυτό. Και ο δρόμος πιθανόν δεν υπάρχει. Και ο δρόμος γίνεται βαδίζοντας. Και οι άλλοι είναι μόνο μια παρεξήγηση. Και το όραμα μας οδηγάει. Και η νύχτα περνάει.