Επιτύμβιον αθέου

Στην παρούσα συλλογή παρουσιάζονται τα πιο πρόσφατα ποιήματα του Ρήγα Καππάτου καθώς και κάποια ανέκδοτα από παλαιότερες εποχές. Τα ποιήματα αυτής της συλλογής αποτελούν αντανάκλαση και ποιητική διεργασία στιγμών από τον φυσικό κόσμο γύρω του αλλά και σκέψεων επί παντός επιστητού. Είναι αυτές οι στιγμές της εμπειρίας του ζην που, κατά την κρίση του, αλλά και από τον κραδασμό που προκα-λούν στο βλέμμα και στο συναίσθημα, οι οποίες προσφέρονται και επιζητούν να εκφραστούν ποιητικά. Από αυτές ξεχωρίζει με σημαντικό αριθμό ποιημάτων το συναίσθημα της φιλίας, χωρίς να εξαιρείται και το προσφιλές προς αυτόν αίσθημα της ζωοφιλίας, που εδώ αντιπροσωπεύεται από την αγάπη για τον γάτο του Μπαγιού και την σκυλίτσα Μαριγούλα. Είναι δε αυτές οι εμπειρίες μέσα σε έναν υλικό κόσμο, του οποίου όπως όλα τα ζωντανά όντα αποτελεί για ένα διάστημα μέρος, που τον έκαναν να επιλέξει την αλήθεια του Επίκουρου: «Τὸ γὰρ διαλυ-θὲν ἀναισθητεῖ» αντί της «αιώνιας ζωής», επιλογή που δηλώνεται σε ποιήματα και στον τίτλο της συλλογής. ΕΠΙΤΥΜΒΙΟ ΣΕ ΤΡΙΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ Ας σιωπήσουμε τώρα που η σκόνη του σμίγει με τη σκόνη του κόσμου. Ας τον θυμηθούμε χωρίς την εγγενή θλίψη του. Ας τον φανταστούμε ν’ απομακρύνεται προς το λυκόφωτο ίσαμε να σβηστεί στα όρια της μέρας, αφήνοντας πατήματα στην άμμο πριν σηκωθεί το κύμα και τα σβήσει. Ήταν πιστός φίλος. Αγάπησε τα ζώα, τη φύση και τις γυναίκες. Τώρα, ζωή ή θύμηση που διαγράφεται, πηγαίνει μόνος, χωρισμένος από τον ίσκιο που εξέπεμπε κάποτε.