Ειμαρμένη

Στη χαραμάδα του ύπνου σου θα ’ρθω με το ρολόι μιας άχρονης μέρας κέρινη θα κρατώ απολαμπή εσπέριος όταν φύγω. Στο τηλεσκόπιο της αιωνιότητας το δέλτα της αρμονίας σου θωρώ πως έχεις σύννεφα απλωμένα στους κλώνους των κυπαρισσιών. Στον αναστραμμένο κόσμο των δέντρων στο καταφύγιο της σιωπής που οι τερμίτες σιγοσκάβουν τα χρόνια σου θα ξεφυλλίσω. Μπρούτζινους φύλακες θ’ ανταμώσω σαν θα διαβαίνω στους επίχρυσους δρόμους τη λευκοφορεσιά του ανέμου ντύσου εσύ και γω τα παιδικά μου αποφόρια ρούχα. Τις προγονικές μας ανάσες γροικώ και το ψιθυριστό σου ανάβρυσμα με του ραβδοσκόπου τον λύχνο στων ξετοπισμένων την κατηφοριά. Του παρελθόντος τα ίχνη ανάστροφα τώρα μετρώ μες στο σκοτάδι της νυχτιάς το χορευτικό σου φόρεμα ήθελα να φοράς.