Οίμοι, λέγουσα

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΕΙΣ Ο μικρός μου γιός παίρνει τον ρόλο του πατέρα μου. "Κουλιώ" με αποκαλεί και ξαναγίνομαι μικρή κι εκείνος μεγαλώνει, ο προστάτης μου. Ο πιο μεγάλος αποφεύγει να με προσφωνεί, κι αν υποχρεωθεί "μαμά" με λέει ντροπαλά σχεδόν και είναι σαν να θέλει να κρυφτεί από τον εαυτό του. Ο Αλέξης μου "μάνα" θαρρετά με φώναζε - προσέξτε τον παρωχημένο χρόνο - και τα σπλάχνα μου τραντάζονταν καθώς με ταύτιζε με τον υπέρτατό μου ρόλο. Τώρα ίσως να καταλάβατε γιατί θρηνώ. "Μάνα" ποτέ, ποτέ δεν πρόκειται να ξανακούσω.