Σειρήνες του φθινοπώρου

ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΛΑΥΔΙΟ ΦΛΑΒΙΟ ΙΟΥΛΙΑΝΟ Η σκιά μας που στέγνωσε, ντύνει μούμιες με ψυχές απ' άχυρο. Και ψάχνουμε τον άργυρο τις προδοσίες που πλήρωσε. Μαχαίρια μας έκλεψαν το σώμα. Λεπίδες γαμψές μας τρύπησαν τα όνειρα. Κατάσαρκα μας έσκισαν απόλυτα χωρίς ενδοιασμό μας μπόλιασαν με χώμα. Και πέσαμε μέσα, εντός, μ' αλαλαγμούς. Γλύψαμε το σαπούνι στεγνό απ' τις λεπίδες. Ποιος Καίσαρας, ποιος Αύγουστος και ποιες ελπίδες· θεός ποιος αποπερατωτής μιας τύχης διηνεκούς;