Η ενοχή της αθωότητας

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Άδειοι παλαίμαχοι πάγκοι κι ένα ρολόι που κυνηγάει τις ώρες προσπαθούν να γεμίσουν την ερημιά του απόμερου σταθμού. Φτάνει ασθμαίνοντας το τελευταίο νυχτερινό τρένο φορτωμένο φαντάσματα που 'ρχονται για προσκύνημα στον τόπο που 'χασαν τις ψυχές τους. Αφήνουν τα ίχνη τους πάνω στο χιόνι που εξωραΐζει την ερημιά του τοπίου. Τα λυμφατικά φώτα μάχονται απεγνωσμένα να εξορίσουν την πυκνή ομίχλη -σύννεφο θανάτου- που αιωρείται πάνω απ' τη μικρή πόλη. Το τρένο φεύγει πάλι παίρνοντας μαζί του τα σφυρίγματά του. Εγώ μένω να παρακολουθώ τα φαντάσματα.