Ίσως είμαι εγώ

Η Αθηνά Στραβοπόδη, για πρώτη φορά εμφανίζεται στην ελληνική ποίηση μπαίνοντας δυναμικά στον χώρο. Η ποίησή της, γεμάτη από σκληρές εικόνες στα όρια του υπερρεαλισμού, επιφυλάσσει τρυφερές εκπλήξεις, ξεθάβοντας τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από σκοτεινές ντουλάπες και μουχλιασμένα ταβάνια, ξεκινώντας τες από την αρχή του χρόνου κι επαναφέροντάς τις στην πεζή καθημερινότητα μέσα από σκοτεινά παιχνίδια του μυαλού και ελικοειδή ερεθίσματα των αισθήσεων με μια πρωτόγνωρη δύναμη που ταρακουνά και συγκινεί τον ανυποψίαστο αναγνώστη. ΠΕΣ ΚΑΤΙ Πες μία λέξη. Βήξε κλάψε. Αυτή η σιωπή... Σου μουρμουρίζω τα λόγια που δεν σου είπα. Σου στρώνω το σεντόνι φάκελο. Γράμμα που δεν σου έστειλα κραγιόν δεν φοράω να βάλω το φιλί στο χαρτί. Το μπουκάλι άδειο να φτύσω άρωμα. Πες κάτι... Το βλέμμα στο ψυγείο το αίμα μου 0 ρέζους αρνητικό. Σου πάει. Σταγόνα ορού θα γίνω. Πες κάτι...