Ναυαγοί στη λεωφόρο

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ Γκρίζο πρωινό, η θλίψη στάζει απ΄τα μπαλκόνια γυμνά οικόπεδα με πλαστικά μπιτόνια μέσα στη ζέστη αγκομαχά ο ανεμιστήρας και στο γραφείο αδειανά μπουκάλια μπύρας. Απομεινάρια ενός ηλίθιου εμφυλίου που εδώ συνέβη, χτες, μέσα Ιουλίου στη μνήμη δύο στρατεύματα παλεύουν τάφους στης λήθης τα νεκροταφεία σκυλεύουν. Μια η δικαίωση ερχόταν, μια οι τύψεις πού να' ξερα πως τόσο θα μου λείψεις... Μήπως να είναι από της νοσταλγίας τη μέθη κι απ' τη θλιμμένη σκοτεινιά που 'χουν τα πένθη; Ή φταίει που χάθηκα στο χάος της Αθήνας στα μίζερα στενά, στη λήθη της ρουτίνας και δεν προσπάθησα να κάνουμε παρέα... Ή μήπως, τρέμω του θανάτου την ιδέα; Δεν μπορώ άλλο του μυαλού μου τους πολέμους χάνομαι στης πολιτείας τους ανέμους μα στα στενά απ' τα παράθυρα μυρίζει ό,τι πια χάθηκε και πλέον δε γυρίζει κι ανεμοστρόβιλος εικόνων με κυκλώνει όλοι μαζί το μεσημέρι στο σαλόνι γιορτές με πλήξη στο καθιστικό κάποιο πρωί με ένα ξύπνημα γλυκό κι η θέα από τον θάλαμο του "Σωτηρία" βρώμικες τέντες, πεύκα, λεωφορεία.