Αειθαλή και φυλλοβόλα. Σε χρόνο Αβδηρίτη

Πέρασαν χρόνια πολλά οι έρωτες και τα λάθη πίσω δεν ξεχάστηκαν ποτέ, από τις θάλασσες - στις κορυφές του Υμηττού κι από εκεί μέχρι το Φάληρο. Άλλοτε πάλι ένα απρόσμενο κλάμα που άξαφνα ταράζει τη νύχτα από τη μια ώς την άλλη της όχθη, ένας ξαφνικός θάνατος, κάνουν τα χείλη να χαμογελούν, να σφραγίζουν, καρδιές να ορέγονται και μάτια να δακρύζουν από χαρά και τρόμο συνάμα για το από καιρό που έμελε θάμα. Όμορφα... ώ, ήταν αναπάντεχα όμορφα τότε αμέσως μετά τη ζωή! Μάτια γλυκά, κλαμένα, με μια χαρά κι όχι λυγμό, στο όνομα της τύχης. Καρδιές καθάριες αναμεσίς στ' αστέρια διάβηκαν δρόμους δύσβατους, στο πέρασμά τους άμα το γλυκό αεράκι ανάσανε, να, τα ασημόφυλλα και οι ελιές. Να, το ψυχάνεμα! Όπως τότε έτσι και τώρα, τίποτε δεν έχει αλλάξει, δεν ξεστράτισε στον δρόμο της ιστορίας που σμιλέψαμε με τα σωστά και με τα λάθη, με τ' ατέλειωτα τα πάθη. Αναπάντεχα όμορφα τότε αμέσως πριν τον θάνατο! Αυτός ο τόκος αγάπης θα μείνει. Θα ζήσει όπως κι όπως: αυτό το παραπανήσιο φόρτωμα δεν είναι δικό του, του 'ρθε πεσκέσι σε δανικό πεσκίρι με υπογραφές και μέτρα άμετρα να επαπειλούν το αύριό του. Βαθιά στην ιστορία του θα ψάξει να βρει τα λάθη, στα θεία μνημεία τη σοφία του. "Είμαι ο κανένας, τ' όνομά μου είναι κανένας" αυτός είμαι για όσους δεν με γνωρίζουν, για όσους δεν, και για όσους αδυνατούν ή δεν θα προλάβουν. Τι έλαβε και τι θα δώσει είναι άνομα κι ανισοβαρή, ιδιοτέλεια των άλλων. Και θα είναι όμορφα πριν και μετά κάθε ατασθαλία...