Πέλματα στην αυλή του κόσμου

Θα ’ρθει ο καιρός που με άθικτη ορμή παιδιού θα καλωσορίσεις γυμνό τον εαυτό σου στις πέτρες θα ευωδιάζει ο χρόνος βιολέτες, γαρδένιες, ανθόφυλλα μανταρινιάς στα δάπεδα θα ιχνογραφούνται λασπωμένα ίχνη παλαιών ασύνταχτων ιστοριών. Υπό αναθεώρηση· θα ξανασυστηθείς με σένα φαρδιές σκέψεις ενσαρκωμένες σε αθώα παιχνίδια που δεν θέλουν να πεθάνουν. Πατάς, επιτέλους, την αυλή κι αυτή γίνεται ο κόσμος όλος τερπνό φυλαχτό μνήμης στο λακκάκι του λαιμού στριφογυρνά.