Μια θλίψη Απρίλης

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ Σαν έρχονταν από τη Γρίβα οι δικοί σου μαζί τους έφερναν τη γλώσσα του βουνού. Το γέλιο σου ανάβλυζε στης κορυφογραμμής το μυρωμένο χώμα. Κοτσύφια, πέρδικες και καστανιές, θροΐζουσες νεράιδες ανοίγανε διόδους μυστικές για να χωρέσει στο διαμέρισμα το Πάικο. Στου σαλονιού τις τρυφερές χαράδρες οι λέξεις σας πετάριζαν κελαρυστές. Εγώ απ’το χωλ κρυφάκουγα. Όμως ξεράθηκε η λίμνη του καιρού κι οι ντόπιες χάθηκαν -όπως κι εσύ- λέξεις από ασφυξία. Να μη φοβάσαι την αρχή του σκοταδιού. Στη Γρίβα θα ξανανοίξει ο κύκλος του νερού. Μες στη στοχαστική σιωπή σου θα ξαναβρείς το οξυγόνο που στερήθηκες σε μιαν αρχέγονη βροχή και την ορμή βουνίσιου αέρα. Σ’ ευχαριστώ που με ταξίδεψες κι εμένα στο βουνό σου. Να ιχνηλατώ μου έμαθες άπειρα τα κοιτάσματα αγάπης.