Επιμενίδειος οίστρος

Όταν οι Άνθρωποι βιώνουν ως αναγκαστική τη συνάθροισή τους. Όταν μέσα στα κλειστά μιας Πλατείας όρια εκτείνεται ο Κόσμος. Όταν η Ελευθερία κι η Ειρήνη διχονοούν για το σημαντικό κι ομονοούν για το ασήμαντο. Όταν η Ζήση μια Μηλιά είναι π' ευνουχίζει την αυτονομία των κλώνων. Όταν η Θάλασσα πιότερο από παντιέρα ανεμίζει. Όταν Βασανιστές και Βασανισμένοι του juggernaut ιππεύουν τα καπούλια. Όταν Εκείνος την ιδιωτική εξηγεί οδό του κι Εκείνη καταχθόνιο σχέδιο αποκαλύπτει. Όλοι γονυπετείς ικετεύουν σαν παράξενοι Ταξιδιώτες κι η Ποίηση, που γράφεται, ένα λωλού παράπονο στυφό όλους να μας αφορά. Ιλάρια ο φόβος της Εκκλησίας, Σατουρνάλια των πλουσίων ο φόβος. Κι αν και τα δυο μαζί ο φόβος της Ηθικής, Φόβος τι εστί; Όταν οι Άνθρωποι σαρανταπληγιασμένοι ορθώνονται, δεν λαχταρούν άλλη μια μέρα για να ζήσουν, μα για να νικήσουν. Αφού γνωρίζουν πως φόβος, ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΙΑ εστί...