Ζύγια@δεινά.com

Απώτατο παράσιτο παρελθόν (ενόψει της αυριανής αργίας;) ανάσκελο το ταϊσμένο gholem στην πτυχωμένη λάβα· τοπίο ιουρασικό, απαλό τραγούδισμα του πικρού ξύλου της κρανιάς, ιερό σκοτάδι προ τηλεκοντρόλ· επίμονο χαλάζιο, το συνεργείο διάσωσης ακόμη κι από τις χαραμάδες των μαλλιών σου οι μελωδίες των μικρών ωρών σαν τους τριγμούς στο χιόνι στην πιο γλυκιά κορύφωση μου ’πες είμαστε μόνοι. Τράβηξα το καλώδιο απ’ την πρίζα· έκτοτε ζω με τις αναλαμπές της φράσης, απ’ το ισόβιο επίδομά της. Με σελίδες τρυφερότητας από μποστάνι που ταξιδεύει όσο χάνεται.