Εγώ δεν είμαι ποιητής

Της δικαιοσύνης ήλιε φωτεινέ ανοίγω πόρτες και παράθυρα να µπεις στο σπιτικό µου. Της δικαιοσύνης ήλιε κοντινέ απλώνω τα χέρια µου να φτάσω τα δικά σου. Της δικαιοσύνης ήλιε αλαργινέ γρηγόρεψε. Μου το οφείλεις. Της δικαιοσύνης ήλιε σκοτεινέ τα σκότη σου δεν τα φοβάµαι. Την πανοπλία µου έχω έτοιµη και να τη λογαριάσεις. Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ έχω µεγάλες αντοχές για να σ’ αναζητώ. Ο Αντώνης Ρουπακιώτης µε το "Εγώ δεν είµαι ποιητής" δοκιµάζει, ως αυτόπτης µάρτυς της γενιάς του, να εκφραστεί για πρώτη φορά µε ποιητικό λόγο -οξύ, σαρκαστικό ή ειρωνικό, ταυτόχρονα όµως και ανθρώπινο- και να στοχαστεί για όσα ζήσαµε, για όσα συµβαίνουν. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του αναδεικνύεται η ακατάλυτη δύναµη των ανθρωπίνων συναισθηµάτων και σχέσεων και η δοκιµασία τους στην εποχή µας.