Έποψις στυτικής αμυχής

Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΥΛΙΚΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ Το ένα πράγμα μέσα από το άλλο σαν ανθός δεν σταματά τίποτα συγχωρούνται τα πάντα άκουσα να τρίζει την ισορροπία για την οποία μιλούσατε το ένα ποίημα βελτιώνεται στο επόμενο καταπίνοντας την βιογραφία σου εν ζωή τι απομένει να τραβάει την προσοχή από την θολούρα εμβάθυνσης; η προσωκρατική διαύγεια μοιάζει με έναν ενοχλητικό άνεμο που θα συνοδεύει την χαίτη σου ισοβίως ότι συναγωνίσιμο αισθάνομαι σήμερα αύριο για καλλιέργεια θα ναι