Της νοσταλγίας και της ξενιτειάς

Φυγή Οι μανιασμένοι άνεμοι με διώχνουν απ’ τη γη μου, το πλοίο του ξεριζωμού δεν είν’ επιλογή μου. Δεν μ’ έφερε το όραμα στης ξένης γης τη στράτα την αλυσίδα έσπασα που δέσμια μ’ εκράτα. Έψαχνα για τη λύτρωση σε μια ξένη γη κι αντί να νιώσω ελεύθερη ξανάνοιξα πληγή. Περνούν οι μέρες σκοτεινές κι οι νύχτες χωρίς ύπνο μόνη να παίρνεις πρωινό και μοναχή το δείπνο. Νύχτα έφυγα απ’ τη φυλακή και βρήκα πάλι βράδυ έχασα την πυξίδα μου και ψάχνω στο σκοτάδι. Πώς να τινάξουν τα φτερά το χιόνι απ’ την καρδιά μου, αλλού είναι οι ρίζες μου κι αλλού είναι τα κλαριά μου. Στη θάλασσα του νόστου μου την πεθυμιά μου πνίγω έχω στο νου μου τη φυγή, αλλά από πού να φύγω... Αν έχει κάποιος να μου πει νάρθει να τον γνωρίσω κι αν έχει κρίση λογική να μη μου πει να μείνω εκεί κι αν θα μου πει να ξαναρθώ δεν είναι εκείνο που ποθώ. Μα αν πάρω την απόφαση για να ξαναγυρίσω, μισή καρδιά θάρθει κοντά, μισή θα μείνει πίσω.