Η ποίηση θα συνεχιστεί

D. D. Το αποβατικό κουνιέται και είμαστε έτοιμοι για την εμπλολή. Οι πρώτες ριπές έρχονται από τη στεριά. Είμαστε μούσκεμα και το σιδερένιο πάτωμα γεμάτο εμετούς. Τα όπλα μας είναι ολοκαίνουργια, ο εξοπλισμός ασήκωτος. Ένας στρατιώτης προσεύχεται. Στο πρόσωπο του έχει σχηματιστεί ο τρόμος. Το αποβατικό φτάνει στη στεριά. Οι σφαίρες σαν βροχή, οι πρώτοι νεκροί, διάτρητα σώματα. Πέφτω στη θάλασσα από τη δεξιά πλευρά του αποβατικού. Γεύομαι το θαλασσινό νερό και το αμερικάνικο αίμα. Βγαίνοντας από τη θάλασσα αντικρίζω το χειρότερο θέαμα, μια από τις εκατομμύρια σφαίρες μου τρυπάει το δεξί πόδι, η επόμενη πέφτει κατευθείαν πάνω στο στήθος μου. Τα πάντα γύρω σιωπούν... Τα πόδια μου δε με κρατάνε και γονατίζω: - Θεέ μου, συγχώρα με.