Στις ακρώρειες της μοναξιάς

Είναι που τώρα απόκτησα ένα αδιαπραγμάτευτο ΜΗΝ όταν σ' ακούω, να μου εξηγείς πώς θα βρω εκείνη την πολυπόθητη έξοδο, από τις δύσβατες και σκοτεινές κάμαρες, με τις αόρατες χαραμάδες. Μια ορφανή κοινωνία με στυγνό θράσος, τις βάφτισε μ' ένα όνομα βαρύ και λέγονται "ΑΝΘΡΩΠΟΙ". Άσε, καλύτερα να τους φανταστώ! Είναι μια κάποια στείρα λύτρωση το ιμιτασιόν κόσμημα! Εγείρει βλέπεις την κάλπικη αίσθηση των πήλινων ποδιών μου (σ' όλο της το μεγαλείο!) Μια τέτοια "μικρή" απάτη ή αυταπάτη, αρωγός, για τους εντολοδόχους του αύριο!