Εκπεσούσα παράδεισος ύλη αγία

Και είμαι ο απέραντος ωκεανός, η απέραντη θάλασσα, του άλατος μήτρα. Υμνεί την Ύλη ο ποιητής σ’ ολόκληρη τη δημιουργία και η φωνή του δυνατή, καθαρόηχη αντηχεί σε κάθε σωματίδιο Σύμπαντος. Οι εντολές των ρυακιών· γρηγορείτε... Αγιάζει την Ύλη στις περιπλανήσεις της και της δίνει τη θέση που από καταβολής της ανήκει. Ύλη η συμπαγής, λυδία, η θεμελιούσα το αχανές. Κι η Ύλη ως τη πηγή του είναι της ανέρχεται, λυτρώνεται, γίνεται φως, γίνεται η «Αγία Ύλη» κι απλώνεται στον κόσμο καθαρή και αμόλυντη. Και είμαι κενή, ύλη η θεία. Ολόφωτο, δοξαστικό ποιητικό έργο του Δημήτρη Κακαλίδη, που κατέχει θέση διαχρονική στη σύγχρονη Ελληνική ποίηση.