Τα εγκώμια του χρόνου

Εγκώμιο στην Ψυχή Ψυχή μου, βλέπω την εικόνα σου εκεί ψηλά στο μεσονύχτι του Χρόνου, βλέπω τις φτερούγες σου στο μέλλον· προφητικά τις βλέπω, λουσμένες στο ασήμι των πλανητών. Και την κατασταλαγμένη μέσα σου ιδιομορφία στον τετραδιάστατο χωροχρόνο, σιμά στο τόξο του κόσμου. Όταν ξεκίνησε η ώρα του σύμπαντος, σαν λέπι ξεκόλλησες από το κορμί του κοσμικού ερπετού, ένα θραύσμα διάφανο, που έπεσε από τον νου του Θεού.