Αειθαλές σκίρτημα

Η ΑΠΟΥΣΙΑ Το στόμα σε κρίση κάθε φορά που ζητώ λέξεις να σε περιγράψω ίσως τα συναισθήματα εκείνα τα βαθύτερα να σε ζωγραφίζουν καλύτερα Όταν η παρουσία σου δανείζεται την απουσία μέσα μου η μέρα γερνάει σε νύχτα τα γλυκά σου χείλη μεταμορφώνονται σε κοφτερές λεπίδες οι δύο σου ήλιοι σε ανελέητα βασανιστήρια θα περιμένω, όχι να γυρίσεις ολοκληρωτικά δίπλα μου παρά, μόνο να δεις τις στάχτες μου χωρίς εσένα να αγναντέψεις πως είμαι, ξερή γη αγκάθι χωρίς άνθη αρρώστια χωρίς γιατρικό Ένας θάνατος αργός η απουσία σου.