ΑζεοτροπικόΝ

Ο ποιητής δεν υπάρχει μόνο ως παρατηρητής και υμνητής της ζωής. Αυτό το κάνει ούτως ή άλλως, καθώς μιλά για αυτά που εμπνέουν και ολοκληρώνουν. Βλέπει την ομορφιά εκεί που οι λοιποί βλέπουν μονάχα ύλη και νεκρά αδιάφορα σχήματα. Έχει αναλάβει όμως και ένα έργο πολύ πιο σπουδαίο, πολύ πιο άμεσο και ωμό: να αντιτάσσεται στα σημεία των καιρών, στις κτηνωδίες που διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια του, στις κακουχίες, στον πόνο, στην υποβίβαση της ανθρωπότητας ως σύνολο. Οφείλει να προβάλλει αυτές τις καταστάσεις, να ουρλιάζει τα ανείπωτα, να μάχεται μέχρι εσχάτων με την οκνηρία και την παθητική αποδοχή κάθε πρακτικής που του ασκείται δίχως την έγκριση και τη θέλησή του. Το "AζεοτροπικόN" που κρατάτε στα χέρια σας βράζει. Περιμένει τον οξυδερκή αναγνώστη για να αρχίσει να αποστάζει τη σοφία του.