Ο ηδονιστής

Κοιμάσαι ακόμη και περπατώ αθόρυβα να μη σε ξυπνήσω από τον πρωινό ύπνο. Μια μετάξινη κάλτσα πεσμένη στο πάτωμα σαν σχισμένη σημαία το μοβ κιλοτάκι σου ριγμένο βιαστικά κοντά στο κομοδίνο. Πλάι στα σεντόνια το συμμετρικό σου πέλμα ασκέπαστο είναι. Κοιτάζω από το παράθυρο τον ουρανό να αγριεύει τα πουλιά να το σκάνε κι εμείς κάποτε θα χαθούμε χωρίς αποχαιρετισμό μέσα την αγιάτρευτη νοσταλγία.