Διέλευση ΙΙ

Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ Σε μια θερμοκοιτίδα αναπνέω. Η αφύπνιση είναι ανατίναγμα, μια επιφάνεια με υποσχέσεις. Σφοδρή κατάπληξη στα μάτια, η αντίσταση της σκιάς. Σαν αίσθηση ανεμικού φτερού, που εξαΰλωνε το σώμα, ένα σύμπαν περιστροφικό με τυλίγει. Με προσηλώνουν οι σταγόνες της βροχής στη λίμνη των δακρύων που βαλτώνει, από νούφαρο σε νούφαρο. Έκδηλος συνειρμός από τα δέντρα ως τα πατώματα. Οι σανίδες ορθώνονται με διάχυτα σύννεφα, νερά ενός κατακλυσμού κάτι από τον αέρα που τα λύγιζε, χαράγματα, αρίθμηση καρφιών, σε ομόκεντρους κύκλους το τραύμα. Το δέντρο περιφραγμένο ως την εξόρυξη των θεμελίων, σαν έκθεμα ζωντανό, σφυρηλατημένο γλυπτό με εξόφθαλμα μάτια κοιτά από μέσα. Η σκιά του πένθιμος κύκλος, αποχρωματισμένος στον ουρανό. Είμαστε αμοιβαίοι, όταν απέναντι ανατέλλει ο μικρός ήλιος μιας άλλης ψυχής, ως προαιώνιας επαφής, οπτικά ανεβαίνει σε επτά ψευδαισθησιακά επίπεδα απόλυτα στημένα, με τις τάσεις μιας άλλης ζωής, που δεν μπορείς να φθάσεις.