Το πιο παράξενο απόκτημα των εντόμων

Μπορώ να είμαι αλλιώς Καθώς απ' το γυρτό μπαλκόνι τ' ουρανού Κυλούσε ο ένας ήλιος μετά τον άλλον Ως την κορυφή της σηκωμένης μου μύτης Τις κορυφές του στήθους και των χειλιών, Αμέσως άσπρισε ένας πόθος σε χνούδι νεότητας. Μπορώ να είμαι απλώς η σουρικάτα σου Τεντωμένη σε χορδή από τον ουρανό δεμένη Με μάτια μύγδαλα στους ορίζοντες της γης Όλους τους ήλιους να φανατίζω στην ουρά μου. Αν σου φανεί μονότονη η υψομετρία της ερήμου Και μοναχικό το απόβραδο της σπηλιάς Απ' τις οάσεις την πιο αγαπημένη σου να βρεις Και να με τοποθετήσεις μέσα κεκλιμένη Ανατολική ανάκλιντρη Οδαλίσκη σου Ανάμεσα σε κρόσσια σε παγόνια σε βεντάλιες Ανάμεσα σε σένα και σε ήλιους σφηνωμένους σε Κηροπήγιο ορειχάλκινο ή χρυσό ή σ' επιθυμώ Κράτα το πλάι μου τη νύχτα Πολυτιμότατο φως φανάρι Ότι νέος πόθος θα γεννηθεί Από στιγμή σε στιγμή φωτός.