Τα σκαλοπάτια της Οδησσού

ΠΟΙΗΣΗ 2048 Τόσο πολύ εχρεωκοπήσαμε σύντροφοι που ως και τα ξενοδοχεία τα χτισμένα από τα κόκαλα των νεκρών, τα ωραία παραθαλάσσια ξενοδοχεία που φτιάξαμε με τα αργύρια της προδοσίας του Πλουμπίδη, ως και αυτά ακόμα, εγκαταλείφθηκαν και σαπίζουν κάτω από τη λάσπη και τη βροχή. Ούτε αυτή η εποχή είναι εποχή για ποίηση: πληρώνουμε ακόμα με νόμισμα Εμφυλίου. ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ Το λευκό σου φόρεμα, Λιαλιώ, θλιμμένη σημαία του έρωτα και η θάλασσα τριγύρω μας κατασκότεινη· μια μέρα δεν θα υπάρχουμε. ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΑΙΝΙΓΜΑ Αποχαιρέτα την για πάντα αυτήν τη σύντομη εποχή της ελευθερίας. Αντίο αλησμόνητες μέρες και νύχτες ένδοξες και φύλλα που τα παίρνει ο άνεμος Υπήρξαμε νέοι, σε τίποτα δεν ελπίζαμε και περιμέναμε το αύριο με το τυφλό πείσμα του ναυαγού που ρίχνει στο νερό πέτρες.