Κι η άβυσσος μού ανέβηκε ως το γόνατο

Σ' εσένα επιστρέφω μία μία τις αστροφεγγιές που αξιώθηκα κι εκείνα τα δωρεάν φθινόπωρα τα πρωτοβρόχια της αγάπης τη θέα του Αμίλητου σ' εσένα, τη Μαρία από χρόνο ερειπωμένο που τον κατάφαγαν τα δάκρυα και τους παλιούς φεγγίζει παραδείσους. "Η ποίηση ήταν πάντα για μένα η πρώτη "ύλη", η ακατέργαστη, των βιβλίων μου, το μεταφυσικό στοιχείο της όρασής μου". Αυτό είχα γράψει στον συγκεντρωτικό της ποίησής μου τόμο Μαζεύω τα υπάρχοντά μου. Και είπα ακόμα πως "η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαμένης μνήμης, ή αλλιώς, το περπάτημα της ψυχής πάνω στην άβυσσο". Σήμερα, που ο κύκλος της διαδρομής κλείνει και από την άκρη του χρόνου αναθεωρώ τη ζωή μου, αισθάνομαι πως μόνον αυτό θέλω να πω και πάλι.