Ιστορίες για τα βαθιά

[Ε' ΤΙ ΕΛΕΓΕ ΕΚΕΙΝΗ Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ] Μα όταν κάποιος σου μιλά με τρόμους, φωνές χαμένων σε απαίσια σπήλαια και βάλτους- εσύ να σκέφτεσαι προπάντων τι μπορεί να εν- νοεί, ποιο διαμελισμένο πτώμα κρύβει στο υπό- γειό του, τι δαγκωτά φιλιά και φόνους, νύχτα υπόκωφη, που σιωπηλά τη διασχίζουν αμαξο- στοιχίες (συσκοτισμένες με βαριά παραπετά- σματα, και στους τροχούς πανιά ή βαμπάκι), τι άνομες επιθυμίες, λύσσα, ψιθύρους, ουρλιαχτά, βεγγαλικά σε λάκκους πολιούχων, εκδικητές να τον μουσκεύουν στο αίμα όταν κοιμάται, ποιον κλέφτη, τέλος, σε βαθύ κοιτώνα χάλκινο, πνιγ- μένον στα λινά και κλαίει- και να τον συμπαθείς, προπάντων να τον συμπα- θείς, αγαπητέ Αρθούρε ή Αλφόνσε. (η τελευταία, πέμπτη, ενότητα της συλλογής)