Βένθει κραδίης

Οι λέξεις ακούμπησαν στα δάχτυλα καθώς τις συνόδευε τελευταία ρουφηξιά του τσιγάρου τελευταίο αποτύπωμα του καφέ στα χείλη του, μόνος χωρίς εχθρούς χωρίς διαβάτες στα όνειρά του. Είχε απλώσει τις πληγές στο φως κι εκείνες κακοφόρμισαν, τη μια του θύμιζαν γυναίκες της φωτιάς την άλλη ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ίδιο το αίμα του όπου κανείς δεν ήθελε να πιεί, τελευταίες σταγόνες πριν ζήσει για πάντα στο λευκό του Παράδεισο το στρίψιμο της δεκάρας.