Η νόσος της ποίησης

Όσοι δεν αυτοκτονούν γίνονται ένα κομμάτι πέτρας, ένας βράχος που πια δεν μπορεί να γίνει κρίνος ευαίσθητος. Μπορούν όμως και ζουν και ο σκοπός τους αλλάζει πάλι. Βουνό να γίνουν, το ψηλότερο απ' όλα. Το πιο αγέρωχο, το πιο δυνατό, το πιο σοφό απ' όλα. Και μετά πάνω τους ας γεννηθούν χιλιάδες κρίνα και πεύκα και έλατα και πλατάνια και ας το γεμίσουν με την ομορφιά και το δέος τους.