Μποτίλιες στο πέλαγος

[...] Η ποίηση κατάντησε μια κλειστή υπόθεση. Κανέναν δεν ενδιαφέρει. Οι ποιητές βγήκαν από τη ζωή. Κλείστηκαν στο καβούκι τους και ομφαλοσκοπούνε. Απ' όλη αυτή τη στιχοπλημμύρα τίποτα δε θα μείνει. Ή σχεδόν τίποτα. Ο σουρεαλισμός, η σκοτεινότητα, έδιωξε τον κόσμο από την ποίηση. Κανένας δεν τη ζητάει, γιατί τίποτα δεν αισθάνεται και τίποτα δεν καταλαβαίνει. Μόνο οι ποιητές διαβάζουν σήμερα ποίηση ή όσοι ονειρεύονται να γίνουν ποιητές. Έστω και μερικοί που θέλουν να κάνουν εντύπωση στον περίγυρό τους. Και αυτοί αυταπατώνται πως τους συγκινεί. Η ποίηση πρέπει να 'ναι χρήσιμη. Οι ποιητές έχουν χρέη. Πρέπει να 'ναι στην πρωτοπορία των αγώνων για έναν καλύτερο κόσμο. [...] (από τον πρόλογο του ποιητή)