Λιμός

ΑΝΙΚΑΝΟΤΗΣ Των φυσικών των χαρισμάτων μαρασμός, Των επίκτητων αποθερισμός, Της υστερίας οργιώδης βλάστηση: Αυτά με συγκροτούν ως μητέρα. Αλλά ως ουρανός διαφέρω. Διαθέτω όλα όσα κανείς δεν χρειάζεται: Ασύνορη έκταση, βυθό αχανή, καρτερία, Ως και το πάμφωτο φεγγάρι. ΤΟ ΠΑΓΩΝΙ Αν είναι δυνατό να μη γκρινιάζει, Να μην είναι αστραφτερός και πανέξυπνος, Να βλέπει τα πόδια του και να ντρέπεται, Τότε και μόνο ίσως, τώρα πια, Θα πρέπει να τον γράψω αυτόν τον στίχο. ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΙΙΙ. (Πρόπλασμα για τη μάσκα της) Απλώνεις απαλά τη μαρμαρόσκονη Με το δέρμα το ζεστό να δέσει, Και με την κίνηση που αλλάζουμε σελίδα Την αφαιρείς, για να δεις την αλήθεια: Βλέφαρα που ανοίγουν στο βυθό.