Gerontion

[...] Κι όμως με απασχολούν τα γερατειά. Στους "Δρόμους" έχω αφιερώσει κεφάλαια για το θέμα. Στα τελευταία μου ποιήματα (γραμμένα όλα μετά τα 65) που μπορείτε να διαβάσετε εδώ, αποκαλώ τον εαυτό μου γέροντα. Γιατί όμως αφού δεν το νιώθω; Ψάχνοντας και αναλύοντας βρήκα ότι αναφέρομαι συχνά στα γηρατειά όχι επειδή με αφορούν, αλλά επειδή με τρομάζουν. Τα νιώθω να με απειλούν με ένα πλαίσιο αναφοράς που μου είναι ξένο και απεχθές - στο οποίο όμως θα έπρεπε να ανήκω. Το αποδέχομαι (υπερβάλλοντας μάλιστα) σχεδόν τα προκαλώ, για να τα ξορκίσω. Έχοντας την αίσθηση πως κοροϊδεύω. "Να τώρα υποδύομαι τον γέρο για να κατευνάσω τους θεούς, αλλά όταν αποφασίσω βγαίνω από τον ρόλο και γίνομαι αυτό που είμαι: αιώνια νέος" Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου διαφορετικά από αυτό που έγραψα τώρα: αιώνια νέος. Νέος. Μπορεί κουρασμένος, απογοητευμένος, πεσμένος, καταθλιπτικός, παραιτημένος - αλλά νέος. Νέος 25 ή 95 ετών - αλλά νέος. Και νέος, νεότατος θα πεθάνω, όποτε συμβεί αυτό, και θα είμαι καταπληκτικός που μου έτυχε το μηδέν στα νιάτα μου.