Ηθο[ποιείν]

..Ενώ το θέατρο αποσκοπώντας, όσον αφορά την επίδοση των ηθοποιών σε ένα βραχυπρόθεσμο «παρόν», η ποίηση χρειάζεται πάντα την προοπτική ενός μακρινού ορίζοντα προκειμένου να επιβεβαιωθεί η κατίσχυσή της. Επομένως οι ηθοποιοί που έχουν γράψει ή ονειρεύονται να γράψουν ποιήματα, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αντιπροσωπευτικοί μιας διάθεσης, που τους χαρακτηρίζει στο σύνολό τους, να ισορροπήσουν το εφήμερο μιας τέχνης, όπως η θεατρική, με την «αιωνιότητα» μιας τέχνης όπως η ποίηση. Κάτι περισσότερο: το χαώδες που συνυπάρχει με τις αλλεπάλληλες μεταμορφώσεις που απαιτούν τελείως διαφορετικοί ανάμεσά τους θεατρικοί ρόλοι να οικονομηθεί ή να τιθασευθεί, να νοηματιστεί ή να εκβάλει σε κάτι ελέγξιμο και συμπαγές χάρη σε μία τέχνη όπως η ποίηση με τον ομολογημένο στόχο της «εν το παν» (από το επίμετρο του ανθολόγου Θανάση Θ. Νιάρχου).