Έλληνες ποιητές του μεταιχμίου (1880-1930)

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται, σε επεξεργασμένη, αναθεωρημένη ή και εμπλουτισμένη μορφή, δώδεκα μελετήματα γραμμένα από το 1993 μέχρι το 2010. Τα περισσότερα από αυτά δημοσιεύτηκαν κατά την ίδια περίοδο. Ο κοινός άξονας των δώδεκα μελετημάτων, που αιτιολογεί και τον τίτλο του βιβλίου, είναι η εξέταση του έργου ποιητών και η διερεύνηση ποιητικών φαινομένων που αμφότερα αναπτύχθηκαν στο διάστημα της πεντηκονταετίας 1880-1930, εποχή κατά την οποία σημειώθηκε η μετάβαση από τη λεγόμενη "παραδοσιακή" στη μοντέρνα ποίηση. Πρόκειται για την περίοδο εκείνη που θεωρείται μεταιχμιακή για την ελληνική ποίηση. Συγκεκριμένα, στο βιβλίο εξετάζονται όψεις του ποιητικού έργου του Κ.Π. Καβάφη, του Κωστή Παλαμά, του Άγγελου Σικελιανού, του Λορέντζου Μαβίλη, του Στέφανου Μαρτζώκη, του Κώστα Ουράνη και άλλων ποιητών. Επίσης διερευνώνται δύο ποιητικές ανθολογίες, του Ιωάννη Πολέμη (1910) και του Τέλλου Άγρα (1922), η ψευδοαναβίωση των αρχαίων μέτρων και ο μεσοπολεμικός καρυωτακισμός. Ο υπότιτλος του βιβλίου, "Ερμηνευτικές και γραμματολογικές (ανα)θεωρήσεις", υποδεικνύει τη διττή στόχευση η ερμηνεία των ποιητικών κειμένων να συνδυαστεί με τη γραμματολογική ανατοποθέτηση των δημιουργών τους και, πιθανώς, σε ορισμένες περιπτώσεις, τον έλεγχο παλαιότερων απόψεων και κρίσεων.